پایلوت ۹۴‌دقیقه‌ای سریال کارگردانی شده توسط محمد کارت باز هم انرژی اصلی خودش را از شناخت عمیق و طولانی وی از جنوب شهر تهران می‌گیرد. سال‌ها کار در دورترین و عجیب‌ترین نقاط شهر و به تصویر کشیدن آنها در فیلم‌های مستند متعدد او را به یک مرجع در مورد شناخت بافت و شخصیت‌های جنوب‌‌شهر و به‌خصوص بخش‌های حاشیه‌ای تهران تبدیل کرده است.

دیدن سریال جدید فیلیمو این حسن را داشت که دلگرم‌مان کرد هنوز می‌شود به هنر بازیگری امیدوار بود. پایلوت ۹۴‌دقیقه‌ای سریال کارگردانی شده توسط محمد کارت باز هم انرژی اصلی خودش را از شناخت عمیق و طولانی وی از جنوب شهر تهران می‌گیرد. سال‌ها کار در دورترین و عجیب‌ترین نقاط شهر و به تصویر کشیدن آنها در فیلم‌های مستند متعدد او را به یک مرجع در مورد شناخت بافت و شخصیت‌های جنوب‌‌شهر و به‌خصوص بخش‌های حاشیه‌ای تهران تبدیل کرده است.

ثمره این تجربه‌اش را در فیلم تحسین شده شنای پروانه دیدیم. این نگاه مستند و تخصصی وی به مقوله حاشیه‌نشین‌ها و احیانا بزهکاران، برای آنانی که درکشان از جنوب‌شهر هنوز صحنه‌های فیلمفارسی‌های پیش از انقلاب است، ثقیل است چرا‌که درکی از ده‌ها شهرک کوچک و بزرگی که در اطراف تهران زاییده شده‌اند، ندارند. شهرک‌هایی که حاشیه‌نشین‌های خاص خود را دارند.

در مورد سریال یاغی و نقاط قوتش و همین‌طور نقاط ضعفش بعدها خواهیم نوشت اما چیزی که جلب توجه کرد، بازی ساده و روان علی شادمان و همین‌طور بازی متفاوت و پیچیده امیر جعفری بود. جعفری مثل فرخ‌نژاد و جواد عزتی، ‌نوعی لحن و حرکات یکسان در همه نقش‌هایش دارد که کار او را در فرورفتن در جلد نقش‌های متنوع سخت کرده است.

با این حال پس از تجربه نقش میرزا آقاخان نوری در جیران، ‌حالا در نقش اسی‌قلک در یاغی، یکی از فرازهای بازی خود را به نمایش می‌گذارد و کاری می‌کند که گاه امیر جعفری تیپیکال و همیشگی را در عمق شخصیت اسی‌قلک ‌ گم می‌کنیم. یاغی با تکیه بر کیفیت بازی‌هایش یادمان انداخت که هنر نمایشی کردن داستان هنوز از بین نرفته است و دوستانی مثل اطیابی و هادی بر همه امور مسلط نشده‌اند. منتظر قسمت‌های بعدی این سریال مقوی و قدرتمند هستیم. امیدواریم محمد کارت ما را ناامید نکند. البته سریالی که پارسا پیروزفر و طناز طباطبایی را در کادر بازیگرانش دارد بعید است که ناامید‌کننده باشد.