از آنجایی که فقط املای نانوشته غلط ندارد، هر کس در هر مقام و مسئولیتی، دست به کاری کوچک و بزرگ بزند در مراحل مختلف آن پروژه، بروز خطاهای ریز و درشت هم محتمل است و این به معنای نفی ماهیت وجودی شخص نیست و باید بسته به اشتباه و لغزش اش مستوجب درج نمرات منفی در کارنامه کاری اش باشد و در پایان این میانگین نمرات و برآیند کاری است که ارزش مدیریت یک شخص را معلوم می‌کند. 

سی روز آنلاین/ حمید رستمی:

اکبر بهنام جو به عنوان نهمین استاندار اردبیل روزهای سختی را سپری می‌کند و هر روز در فضای مجازی و رسانه های مکتوب چندین مقاله با موضوع فعالیت‌های قریب به دو ساله اش درج می گردد. مقالاتی که با یک نیم نگاه به آنها می‌شود حدس زد بیشترشان از نگاهی صفر _ یکی و یا سیاه _ سفیدی به شخصیت و عملکرد استاندار رنج می برند. برخی چنان در پی فرشته سازی هستند که فضای کمیکی بر مقاله ترسیم کرده و بعضی در سیاه‌نمایی چنان افراط می‌کنند که انگار هیچ نقطه روشنی نمی‌توان در پرونده‌اش یافت. 
کند و کاو در چرایی و چیستی این قضاوت‌های شتاب زده و فاقد پشتوانه تا حدودی به خط کشی های مرسوم و دو قطبی ‌سازی های متداول در سال‌های اخیر برمی‌گردد که با ظهور و بروز فضای مجازی و اغتشاشات درونی آن و همچنین پایین آمدن درجه اهمیت منبع اخبار و گزارشات تشدید شده و رفته رفته رسانه‌ها را تبدیل به مراکز پخش شایعات و شب نامه ها نموده است. فقدان مولفه هایی به اسم "انصاف" و "بی طرفی رسانه یی"در پوشش اخبار، نوشتن مقالات و گزارشات باعث شده است که هر کسی از ظن خود یار شده و در مدح و ذم افراد، داد سخن سر داده و مسئولیت تمام کارهای انجام شده و نشده را به پای شخص استاندار بنویسد. در حالیکه وظیفه یک تحلیل گر آن است که با کنار هم نهادن فرض ها و حکم ها افراد و ارگان های مختلف درگیر در قضیه را زیر ذره بین برده و هر کس را به اندازه سهم خویش، از این سفره نقد و ستایش متنعم کرده و یا سرزنش کند. 
از دیگر سو، از آنجایی که فقط املای نانوشته غلط ندارد، هر کس در هر مقام و مسئولیتی، دست به کاری کوچک و بزرگ بزند در مراحل مختلف آن پروژه، بروز خطاهای ریز و درشت هم محتمل است و این به معنای نفی ماهیت وجودی شخص نیست و باید بسته به اشتباه و لغزش اش مستوجب درج نمرات منفی در کارنامه کاری اش باشد و در پایان این میانگین نمرات و برآیند کاری است که ارزش مدیریت یک شخص را معلوم می‌کند. 
اینکه از یک جهت افرادی بدون اقامه دلیل محکمه پسند، تمام مشکلات موجود در پیرامون را به رئیس دولت محلی نسبت بدهند و از سوی دیگر برخی ها در لباس حامیانش، فقط به به و چه چه  بکنند و از خصایل نیک و پرتلاشی اش  داد سخن سر بدهند به یک اندازه در حق ایشان جفا روا داشته و در تخریب شخصیت اش تلاش می کنند. چرا که به قول شریعتی، بهترین راه خراب کردن یک حقیقت، دفاع بد از آن است و با دلایل و براهین سست و بی پایه همراه با ادبیاتی چاله میدانی و انباشته از توهین و تحقیر و ناسزا نسبت به مخالفان، بسادگی هر ستاره درخشانی را کم سو کرده و موجبات تباهی اش را فراهم کرد. در حالیکه با اندک سواد رسانه یی هم می توان دریافت که چگونگی مواجهه با تخریب ها و در ادامه دفاع مستحکم از حقیقت نه این است که بود. اینجاست که باید منتقدین و تحلیلگران واقعی از راه رسیده و با منطق و عقلانیت سره از ناسره جدا کرده و با پررنگ کردن محسنات، در برطرف کردن کاستی‌ها بکوشند. 
به عنوان مثال، این یک سخن پذیرفته شده از طرف یمین و یسار است که از اگر یک شخص در طول خدمت سه چهار ساله اش در استانداری اردبیل بتواند فقط و فقط پروژه راه آهن اردبیل _ میانه را به سرانجام برساند، توانسته است برگی زرینی بر کارنامه خویش بیفزاید و عمری مردمان این دیار را دعاگوی خویش نماید. پس زیر ذره بین بردن همین پروژه و پرداختن به اتفاقات خوبی که در یک سال اخیر رخ داده و فیلم ها و عکس هایی که از روند تکمیل این پروژه منتشر شده برای دست‌مریزاد گفتن کفایت می‌کند و اگر دو سال دیگر آن روز شمار نصب شده در ورودی شهر با موفقیت به کار خود خاتمه داد، دیگر کسی یادش نخواهد بود که در این روزها چه کسانی بی دلیل و بی گفتگو صد دادند و چه کسانی صفر، که آن روز، روز گام زدن در جاده انصاف است و موفقیت  و پیروزی. مولفه یی گم شده در گفتمان امروز دو طرف غائله. چه آنان که مدح گفتند و چه آنان که ذم!
 

/در بازنشر این نوشتار از سی روز آنلاین امانتدار منبع انتشارباشیم/