سیاست‌ورزهای عزیز نه مسیر بهارستان از این استراتژی‌های پوپولیستی می‌گذرد و نه می‌توان با خودنمایی و «ژست حضور» در میان انبوه آوار و سیاه‌پوشان داغدار راهی به سوی پاستور پیدا کرد. لطفا در این تک مورد سیل اخیر پلن‌های پوپولیستی خود را کنار بگذارید. این کمترین مطالبه‌ای است که از شما می‌توان کرد. فراموش نکنیم ورود غیرمتخصص‌ها، آنهم فارغ از دستورالعمل‌های مدیریت بحران، خود بحران‌های دیگری به متعاقب دارد.

  سی روز آنلاین/ مهدی جهاندیده:

سیلاب‌های اول بهار چنان ویرانگر و  نامهربان بود که همه چیز را با خود کند و برد؛ اما گویی زورش به «پوپولیسم ایرانی» نرسید. انگار طبعیت ایران سالهاست که از افراط و تفریط سیاست‌ورزهایش متاثر شده و میانه چندان خوشی با اعتدال ندارد. ۲۳ استان درگیر سیلاب‌اند؛ و در شش استان سیل و طبیعت زور زیادش را کاملا به رخ کشیده است. به قول معصومه ابتکار با طبیعت نمی‌شود مقابله کرد! اما با فرصت‌طلبی‌ها و بهره‌برداری‌های سیاسی چطور؟
در اولین روزهای غرق شدن آق‌قلا در سیلاب عکس‌هایی از چند چهره سیاسی راست و چپ، روی خروجی خبرگزاری‌ها و شبکه‌های اجتماعی با عناوینی پرآب و تاب منتشر شد که مثلا در صحنه حضور دارند. ژست‌های پروپاگاندایستی این دست از سیاست‌ورزها، به لایه‌های پایین پوپولیسم‌گراها هم تسری پیدا کرد وآق قلا به فرصتی محشر برای ابراز وجودهای سیاسی و وزن‌کشی‌ها تبدیل شد و همگی باهم  نمک بر زخم‌های ترکمن صحرا پاشیدند. 
توامان با سیلاب بیرحمی که به غرب و جنوب کشور هجوم آورد، پوپولیست‌ها هم جلوی «نمایش‌های دوربینی» کم نیاوردند تا از این طریق شوهای سیاسی‌شان را پیش ببرند. به عنوان مثال سیل عکس‌های پرویز فتاح در آق‌قلا شبکه‌های اجتماعی را با تیترهایی پوپولیستی، بیشتر از سیل غرقاب کرد! طیف‌های همسو با گفتمان سیاسی فتاح هم به مدد او آمدند تا از فرصت ایجاد شده، تاخت و تازی علیه جریان سیاسی مقابل داشته باشند. طبقه‌های مختلفی از جریان سیاسی اصولگرا با حضور در مناطق سیل‌زده در «سیل ابزاری» و آبی کاملا گل آلود شده، یک سیاه‌نمایی  برای کارزارهای  سیاسی پیش رو دست و پا کردند. تلگرام و اینستاگرام غرق در ویدئو‌ها و تصاویری از این دست است و لابد شما هم آنها را دیده‌اید که چگونه در وهله اول در پی بهره‌برداری سیاسی از این ضایه مولمه‌اند و خدمات‌رسانی خودشان را هم با این تیپ رفتارها کم‌ارزش می‌کنند. اینکه مدیریت بحران در بلایایی طبیعی چون سیل اخیر ضعف و کاستی‌های زیادی دارد جای شک و بحث ندارد و صد البته که این معضلی جدید یا مولود امروز و دیروز هم نیست و علاج واقعه قبل از وقوع باید کرد. ما در این مورد خاص اصل ماجرا را نیما یوشیج پیشتر از این و به شکلی گفته که انگار پیش بینی چنین روزی را می‌کرد؛«...یک نفر در آب دارد می‌سپارد جان».
جامعه ما همه از استعداد بالایی برای «ظهور و رشد پوپولیسم »در همه زمینه‌ها برخوردار است. اما حسن روحانی از رویکردهای پوپولیستی گریزان است. در آغازین روزهای سال 2011 میلادی باران‌های سیل آسا بیش از 130هزار نفر در ونزوئلا بی‌خانمان کرد. چیزی که کم شباهت به سیل اخیر ایران هم نبود. فقط شخصی چون هوگوچاوز می‌توانست از یک بحران طبیعی فرصتی ویژه برای خود دست و پا کند، او از مجلس حکمی دریافت کرد تا به مدت یک و نیم سال به کمک‌های انسان دوستانه برای سیل‌زدگان سرزمین خود بپردازد! به عبارتی سیل در خدمت پوپولیسم چاوزی درآمد و بهره‌برداری سیاسی از آن به تثبیت قدرت او انجامید. اما کسی در حوزه بین‌اللمل، چاوز را به خاطر این فرصت‌طلبی ستایش نکرد. 
اما چرا زور سیل به پوپولیست‌های فرصت‌طلب نمی‌رسد؛ و همواره این مردمانی از اقشار ضعیف و آسیب‌پذیر هستند که همه داشته و نداشته‌هایشان در بحران‌های طبیعی از دست می‌دهند. اینبار همه چیز از آق قلا شروع شد، اما در جنوب و غرب کشور فاجعه چنان دردناک و عمیق شد که سیل اشک و باران را در هم آمیخت. 
سیاست‌ورزهای عزیز نه مسیر بهارستان از این استراتژی‌های پوپولیستی می‌گذرد و نه می‌توان با خودنمایی و «ژست حضور» در میان انبوه آوار و سیاه‌پوشان داغدار راهی به سوی پاستور پیدا کرد. لطفا در این تک مورد سیل اخیر پلن‌های پوپولیستی خود را کنار بگذارید. این کمترین مطالبه‌ای است که از شما می‌توان کرد. فراموش نکنیم ورود غیرمتخصص‌ها، آنهم فارغ از دستورالعمل‌های مدیریت بحران، خود بحران‌های دیگری به متعاقب دارد.

 

/در بازنشر این نوشتار از سی روز آنلاین امانتدار منبع انتشارباشیم/